Wat wil je later worden? Geen idee, in ieder geval gelukkig.

Ik was een jaar of 11 en mocht voor mijn maatschappelijke stage een weekje meelopen bij een productie van het Groot Omroep Koor, waar mijn moeder als sopraan werkt. Van alles kreeg ik te zien: de plek waar de muziekboeken werden voorbereid, voorin in de verhuiswagen voor het orkest, met de vleugel via de podiumlift het podium van het Concertgebouw op, een tour door het Concertgebouw!

Wat een enorme klus om zo’n productie voor te bereiden en hoe enorm bijzonder was de manier waarop iedereen daarnaast een 11-jarige alles met zoveel liefde liet zien, alsof ik onderdeel van het geheel was.

Ik zat op mijn stoeltje bij de repetities en het koor zong Alexander Nevsky van Prokofjev. Ik was diep onder de indruk. Hoe kunnen zoveel mensen klinken alsof ze één iets zijn? Een orgaan met 80 koppen dat kan fluisteren en bulderen, en als één ademt.

Het is onvoorstelbaar dat ik nu met m’n stoeltje middenin al die prachtige klanken mag zitten en mee mag doen. Dat ik mag freelancen bij het fantastische Groot Omroep Koor.

Ik verheug me enorm op De Klokken van Rachmaninoff en Aurora van Tsoupaki, die we op 15 en 17 september gaan zingen in TivoliVredenburg en het Concertgebouw.

Had je me op m’n 11e verteld dat ik dat ooit zou schrijven…